Хафизден

Дәметпе түк те ешкімнен,
шығарма басқа бай ұлын,
Тіріде олар Тәңіріден
жиятын емес айылын.

О, шәйір! Шайтан – жолыңда:
оның да көрдік ойранын,
Қаламың болса қолыңда,
береді құдай қайырын!

Хорезм шахын білмеуші ем,
Көргенде көкте тұрды еңсем,
Йездің шахы – өз шахым,
Көрсетпей қойды қайырын.

Алтыннан, бақтан, ақшадан
биікпіз біздер, бауырым,
Тәңірі бір күн патшадан
сұрар-ау, біздей шәйірін!
* * * * *

Капитализм келді біздің маңайға.
Социализм жұртқа қайдан қарайлар?
Бес қабатты біздің бетон үйді кеп,
Қоршап алды қос қабатты сарайлар.

Алтын менен аптап қойған бұл үйді,
Күміс пенен күптеп қойған бұл үйді.
Қабаған ит күніменен абалап,
Түніменен Айға қарап ұлиды.

Ашулы иттер күндіз-түні үрді кеп,
Бізбен неге ақын өмір сүрді деп.
Мен өлгенде тақта ілмеңдер бұл үйге,
Ақұсңқарұлы тұрды деп.

Екі-ақ қадам бұл екі үйдің арасы.
Иесінің, иттің де жоқ санасы.
Өздерінің маған көрші болғанын,
Сезбей өтсін өңкей иттің баласы...